کوچولوی تنهای من، سلام!

بدترین سال زندگیم؟

قطعا هفده سالگی!

....

ماه زیبای من؛

این روزها بیش از همیشه با خودم غریبه ام و احساس می کنم مثل یه کرم شب تاب توی پیله ام گیر کردم.

کاش میشد از این پیله، که برام مثل قفس میمونه رها بشم

و بشم یه پروانه.

یه پروانه که درطول روز چشم انتظار دیدن ماهش توی آسمون صاف و گاهاً ابریِ شهره.

اما حالا من همون کرم شب تاب گیرکرده توی پیله ام 

که با هربار تنگ شدن و مچالگی قلبم، منم می شکنم و توی خودم مچاله میشم.

اونقدر مچاله میشم که گاهی وقتا احساس می کنم اصلا وجود خارجی ندارم :)

وقتایی که از فرط تنهایی و تاریکی توی پیله له میشم و می شکنم، فقط چشم انتظار درخشش نور توعم که سیاهی پیله ی من رو بشکنه و به تاریکی اطراف من غلبه کنه.

من الان توی تاریک ترین و مه آلود ترین شب های زندگیم تابش نور تو رو روی خودم می خوام.

اما وقتی دستم و به سمتت دراز می کنم

به امید لمس کردن و رسیدن بهت،

دستم بهت نمیرسه...

این دوری بی رحم و اجباری، حتی لمس دوباره ی تو رو برای من تبدیل به سراب کرده.

و این سراب من و به مرز جنون می کشونه...

و امید یک بار دیگه پروانه شدن و رقصیدن زیر نور تو، من و به زندگی گره میزنه!

نهمِ اسفندماه یکهزار و چهارصد و یک

توی گرگ و میش ترین روزهای زندگیمم.